Mijn neef. Mijn leeftijd. 51 jaar. Is plotseling overleden. Hartstilstand. Weg. Verbijstering. Zo ben je er. Zo ben je weg. Geen waarschuwing. Geen aankondiging. Geen voorbereiding. 

Ik bevat het niet. Is onmogelijk. Hier is geen verhaal voor. Geen uitleg. Ik voel zo’n onmacht. Om dit verdriet te dragen. Mijn familie te ondersteunen. Zijn vrouw, zijn vader, zijn broer, zijn vrienden.

De betrekkelijkheid van het leven. Dat is de echo van vandaag. De dag van zijn afscheid. Hij hield van feestjes. Van gekkigheid. Dus zijn afscheid was in de kroeg. ‘t Neutje. Dat mijn vader vroeger heeft herbouwd. Het moest zo zijn.

Ik ben ik de war. Een soort boos. Wat heeft het allemaal voor zin? Dat we ons druk maken om dingen. Die er niet toe doen. 

Het leven hebben. Het leven vieren. Dat is wat er toe doet. Liefde. Verbinding. Vreugde. De rest is bijzaak. 

Ik voel me nederig. Tegen de kracht van de natuur. De dood. Het leven. Zo groots. Geboorte. Overlijden. De dood is in mijn leven gekomen. Bij het overlijden van mijn vader. En hij blijft. Hij zal me er elke dag aan herinneren om bewust te leven. 

Dood doet leven…. 

Dit kan niet het einde zijn. Zijn overlijden. Mijn vaders overlijden. En dan weer overgaan op de orde van de dag. Alles doen zoals ik het altijd deed. 

Dood doet leven…. 

Ik ben er klaar mee. Ik doe niet meer. Ik wil me niet laten afleiden. Ik wil elke dag tijd besteden aan wat er toe doet. Leven. Liefde. Verbinding. Vreugde. Familie. Vrienden. De rest is bijzaak. 

Dood doet leven….