De tijd staat stil na de dag dat mijn vader is overleden. Op vrijdag 31 maart 2023.  En toch zijn we weer 6 maanden verder. Wat een rare periode. Waarin het leven stil staat en doorgaat tegelijkertijd. Het huis is opgeruimd. Inclusief 40 jaar horeca inventaris. Dat was een hele klus. Elke keer dat ik er kom is het een stukje leger. Het blijf onwerkelijk. De deurbel rinkelt als altijd als ik naar binnen loop. Maar ik zal nooit meer zijn stem horen die mij verwelkomt. Nooit meer de sigaren ruiken die hij op zijn stoel voor het raam aan het roken was. Met een krantje en een laat ontbijt. Nooit meer de mooie verhalen van vroeger.  Of weer een gevonden artikel voor het discoboek. 

Het opruimen van de boerderij ging met een lach en een traan. Hij verzamelde van alles: van postzegels, munten, brillen en sigarendozen 🙂 Een heel leven opruimen is best heel confronterend, persoonlijk en ook een belangrijk onderdeel van het afscheid nemen. Het heeft veel tijd gekost. Ruim een half jaar. En het was goed.

Het is tijd. Tijd om afscheid nemen van zijn geliefde plekje. En dat doet pijn. Omdat we daarmee ook (weer) afscheid nemen van een stukje van hem. Zijn boerderij was zijn stek, zijn klein Zwitserland, zijn onthaasting plek, zijn verbindingsplek met mooie ontmoetingen. Een ieder die daar herinneringen met hem heeft gedeeld zal dat meenemen. 

Het is tijd. Voor een nieuwe toekomst met nieuwe bewoners. We maken langzaam ruimte. En dat is goed. Maar makkelijk is het niet. Zo voelt dus de rauwe rouw.