Afscheid nemen van je vader. Dat doe je maar één keer in je leven. Het moment waarop is niet te voorspellen. Het was mijn eerste kennismaking met de dood. Van dichtbij. Hoe groots. Machtig. Intens. Warm. Want het was niet alleen verdrietig. Het bracht ook verbinding. Voor wie dat durft. “Heb je alles tegen je vader gezegd wat je wilde zeggen?”, vroeg een vriendin mij. Ik schreef hem een brief en las die aan hem voor. Herinneringen en woorden van dankbaarheid. Dat was een emotioneel moment en bracht ons verbinding. Ik vond dat zo mooi. Vanaf dat moment ben ik familie en vrienden gaan uitnodigen hem ook te schrijven. Geven bij leven. Al die mooie herinneringen en woorden waren voor hem van onschatbare waarde. Hoe simpel en machtig die woorden zijn geweest in zijn laatste levensfase.

Wat kun je doen voor iemand die ziek is en zijn einde dichterbij ziet komen? Je voelt je zo machteloos. Je kunt hem niet beter maken. Je kunt de angst en pijn niet wegnemen. Maar je kunt wel liefde geven. Dat is wat ik heb gedaan. Door herinneringen te delen van de lieve mensen om hem heen. Op die manier hoorde en voelde hij wat hij voor een ander heeft betekend. Hoe een ander hem zag. Elk verhaal scheen weer een ander lichtje op hem. Toen hij zieker werd las ik de verhalen aan hem voor. Of liet ik hem een ingesproken audio bericht horen. Ik zag hem bij elk verhaal oplichten. Hoe mooi. Waardevol. En warm.

En dan komt het moment dat hij langzaam vertrekt. Niet meer aanspreekbaar is. Zijn lichaam is er nog. Maar hij niet meer. Hij kan de mooie verhalen niet meer tot zich nemen. Zijn bewustzijn is niet meer hier. En dan…Blaast hij zijn laatste adem uit……Op vrijdag 31 maart 2023 om 19.40 uur. Stilte… Tranen…Verdriet…Opluchting…Hij is vrij…

Ik vond het zo onwerkelijk. Nog steeds. Zijn lichaam zien. Zijn ziel is weg. Waarheen? Is het overgegaan in een ander soort energie? Dat is wat ik graag wil geloven. Dat hij een nieuwe reis maakt naar het licht. En dat hij af en toe van zich laat horen. In een droom, een lied, een signaal of een teken…

Tijdens zijn afscheid zijn we verder gegaan met het delen van herinneringen. Zoveel mooie, bijzondere en grappige verhalen. Als werkgever, ondernemer, leermeester, partner, vader, vriend, bestuurslid en reispartner. Ze kwamen allemaal voorbij. Hij had een plekje naast de bar. Op een plek waar hij vroeger één van zijn discotheken had. Ik weet zeker dat hij de verhalen met een grote glimlach heeft ontvangen.

Het was mijn eerste kennismaking met de dood. Van dichtbij. En niet de laatste. Mijn missie is helder. Bij een volgende ontmoeting met de dood zal ik weer geven bij leven. En anderen stimuleren het te durven en te doen. Herinneringen delen en woorden van dankbaarheid: het grootste cadeau dat je iemand kan meegeven op zijn reis naar het licht.