Vaak als ik bij een speeltuin in de buurt kom, dan trekt Ava een sprint richting de schommels en speeltoestellen. Klimmen, klauteren, glijden, hutten bouwen met stokken, paardje rijden op de rekstokken. Het enthousiasme bij het zien van een speeltuin… Die hebben wij als volwassenen niet meer. Wij staan er naast. Zitten op een bank. Kijken op onze telefoon. Of manen de kinderen op te schieten. Want we moeten weg. Van alles doen. We staan erbij en kijken erna. Waarom? Waar is ons plezier in spelen gebleven? Waarom doen we niet mee? Met hutten bouwen en achter de kabouters aanjagen? Of thuis samen een spelletje spelen?

Ava vraagt regelmatig of ik met haar wil spelen. Met de poppen. Of knuffels. Mijn gedachten zeggen dat ik nog van alles moet: opruimen, wasmachine uitpakken, beginnen met koken. En toch zeg (bijna) altijd ja. Samen spelen is zo waardevol voor de verbinding met je kind. Samen zijn. En samen spelen is ook heel waardevol voor met de verbinding voor je innerlijke kind. In het moment zijn. Niet denken aan wat je allemaal nog moet doen. Plezier hebben, je fantasie de vrije loop laten.

Leestips: