Ik heb een hekel aan competitie. Altijd al gehad. Misschien komt het omdat ik er ook niet goed in was. In sporten. Volleybal. Winnen. Ik ben piano gaan spelen en gaan dansen: jazzdans, stijldans, ballet en tapdans. Dat was meer mijn ding.

Ava zit sinds haar 6e jaar op turnen. En daar zijn ook competities. De eerste wedstrijd had ik een knoop in mijn maag. Een beoordeling van zoveel meisjes. Kijken welk meisjes de bewegingen het meest perfect deed. En zij kreeg een prijs. De rest niet. Waar is dat voor nodig?

En welke boodschap geven we die jonge meiden mee? Dat je je best moet doen om de beste te willen zijn? Dat je alleen wordt gewaardeerd als een prijs krijgt? Dat is externe waardering. En gaat geheel voorbij aan het plezier dat ze hebben aan het bewegen en samenzijn. Aan het innerlijke plezier en de motivatie om te willen leren.

Maar Ava wil het zelf. Meedoen aan de wedstrijden. En ik laat het zo. Maar ik ben geen fan van competities. Had ik dat al gezegd?