Dit jaar is het 6^e jaar dat we Sinterklaas vieren. En net zoals bij andere gezinnen is het bij ons groot feest. Elke avond sinterklaasjournaal kijken, lootjes trekken en pakjesavond met familie. Met één verschil. Mijn dochter weet dat Sinterklaas niet bestaat. Ava is nu 6 jaar. En al vanaf het begin heb ik haar verteld dat de Sinterklazen die ze ziet, niet echt zijn. 

Waarom? Omdat ik eerlijk wil zijn. Ik wil mijn dochter leren om eerlijk te zijn naar anderen. Dan klopt het niet dat ik haar elk jaar een groot leugen vertel. Over een Sinterklaas die met zijn schimmel over de daken loopt en cadeautjes brengt. Over zwarte Pieten die stoute kinderen in een zak meenemen naar Spanje. Als volwassenen is het onze taak om kinderen te helpen de wereld te begrijpen. Om ze het verschil te leren tussen een fantasiewereld en een echte wereld. Nee, heksen bestaan niet. Kabouters en trollen ook niet. En draken, nee die hebben nooit bestaan. Maar Sinterklaas is wel echt!!? En het onschuldige kinderbrein gelooft ons.

En dan, na 8-10 jaar het leugen vol te houden, onthullen we het grote geheim. Het was allemaal een grapje. Sinterklaas bestaat niet echt. Ik weet niet hoe het voor jullie is, maar ik weet nog heel goed de impact die het op mij had. Mijn ouders hadden gelogen!? Iedereen had gelogen. Het was denk ik mijn eerste vertrouwenscrisis. En geloofscrisis. En ik denk met mij vele kinderen. En de volwassenen lachen het een beetje weg. Goede grap hé? Nou, ik vind het niet grappig.

Dus vertel ik de waarheid. Natuurlijk vind ik dat wel spannend. Ik wil immers niet dat ik met de waarheid het Sinterklaasfeest voor Ava verpest. Het verhaal dat ik vertel is dat Sinterklaas vroeger wel leefde en een bijzondere man was. Hij zorgde voor kindjes en gaf ze elk jaar cadeaus. Sinterklaas zelf leeft allang niet meer, maar we herinneren hem door de traditie voort te zetten en elkaar cadeautjes te geven. De Sinterklazen die ze ziet zijn gewone mensen die zicht verkleed hebben als de Sinterklaas van toen.

Ik merk dat, ondanks de waarheid, het Sinterklaasfeest voor haar niet minder leuk is. Ze leeft er erg naar toe, maakt een verlanglijstje en doet vrolijk mee met lootjes trekken en samen surprises knutselen. Elke jaar snapt ze het geheim een beetje beter. Het grote mensengeheim noemen we het. Vorig jaar stelde ze me de vraag: ‘Mamma, wie doet eigenlijk de cadeautjes in de schoen?”. Wie denk je Ava, was mijn vraag? Jij, zei ze? Klopt, was mijn antwoord. Dus we zingen de liedjes dan eigenlijk voor niets?! En waar verstop jij de cadeautjes dan? Ik vind het heerlijk om er eerlijk over te kunnen zijn.

Die eerlijkheid brengt overigens soms wel andere ouders in verlegenheid. Vorige week vroeg een moeder mij of Ava het wist van Sinterklaas? Want haar dochter begon haar vragen te stellen na een speelafspraakje met Ava. Dat vind ik wel lastig. Want moet ik nu Ava vragen om te liegen over de waarheid? Omgedraaide wereld. We hebben afgesproken dat Ava het er met andere kinderen niet over heeft. En als kinderen haar vragen of ze geloofd, dan kan ze eerlijk zeggen dat ze twijfelt.

Gister vroeg ik Ava haar of het Sinterklaasfeest voor haar anders is, omdat ze weet dat Sinterklaas niet bestaat. Haar antwoord was:  Sinterklaas gaat om traditie. Samenzijn. En cadeaus. En zo is het. Daar is geen leugen voor nodig.

Leestip: boek van Riekje Boswijk Hummel: De shock van Sinterklaas of Sinterklaas en God .